Bez planu, ale z celem!: pagoda Sandamuni

By opisać Birmę brakuje mi słów. Często się to nie zdarza, bo potrafię gadać jak najęta. Choć jak to mówią milczenie jest złotem i dobrze. Dzięki temu fotografia może opisać to, czego nie możemy powiedzieć. Ot, takie mądrości.

Będąc w Mandalay, jak to opisują przewodniki w stosunkowo młodym mieście, (zostało one założone w połowie XIX wieku i było przez kilkadziesiąt lat stolicą Birmy), wstąpiłam do pagody Sandamuni. Ogólnie przez całą podróż szalałam totalnie, wszędzie przemieszczałam się na własnych nogach. Ewentualnie na rowerach bez hamulców (ale takie rzeczy, to tylko w Tajlandii, w Birmie rowery są nawet całkiem sprawne). Taxi i riksze nie dla mnie. A pan z motorem to już na pewno nie, niebezpieczne to przecież. Dzięki moim butom trekkingowym, kupionym na ostatnią chwilę (zresztą moje życie w większości wygląda jak na ostatnią chwilę :)) przeżyłam tułaczkę azjatycką bez mniejszych czy większych uszczerbków na moich stopach. Raz wybrałam się w sandałach i to był pierwszy i ostatni raz.

Wracając do pięknej pagody Sandamuni (pagoda- sakralna budowla służąca do przechowywania relikwii), zrobiła ona na mnie ogromne wrażenie. Otacza ją tysiące (1774) pięknych marmurowych, białych stup (stupa- najprostszy typ buddyjskiej budowli sakralnej). Historia pagody jest smutna, bo została ona wzniesiona ku pamięci młodszego brata króla Mindon Min. Brat ten zginął wraz z trzema książętami podczas próby przewrotu pałacowego. Na terenie pagody znajdują się groby poległych a białe stupy otaczają posąg żelaznego Buddy umiejscowionego w pagodzie, który został sprowadzony z Amarapury przez samego króla.

Ogólnie pagoda jak i stupy prezentują się dostojnie. Mało ludzi zwiedza, na terenie można znaleźć miejsce, gdzie nikt inny nie zawita. Można poczuć tu spokój i poddać się medytacji o ile medytujecie. Po prostu można tu znaleźć "święty spokój" jak to się mawia w Polsce. Cokolwiek to znaczy.

Wstęp na teren pagody bezpłatny.